Als medewerker werkstraffen plaatst Siham cliënten die een werkstraf moeten doen op verschillende projecten. Toen door de coronacrisis de werkstraffen stil kwamen te liggen, was ze in eerste instantie erg druk met cliënten en projecten afbellen, maar na een week werd het rustig. Té rustig. Siham: “De muren kwamen op me af en ik merkte dat ik op mijn zoon aan het vitten was om de domste dingen.” Toen er een oproep binnen kwam om in de gevangenis van Nieuwegein te gaan helpen en zo DJI te ondersteunen, greep ze die gelegenheid dan ook met beide handen aan.

“Die oproep kwam echt als geroepen, ja”, begint Siham enthousiast haar verhaal. “Thuis zitten is even leuk, zo lang het nieuw is, maar als je dagen geen structuur meer hebben, dan word ik daar op den duur toch chagrijnig van.” Bij DJI werken ze sinds de corona met kleinere groepen gedetineerden en zijn er dus meer begeleiders nodig. Die waren niet voorhanden en dus werd de hulp van de reclassering gevraagd. Siham had er meteen oren naar. “Ik had ook kunnen bijspringen als adviseur of controleur op enkelbanden maar dan zou ik nog altijd de hele dag thuis zijn, en nu zit ik lekker om 6.50 uur op de fiets met mijn gezicht in de zon, werk ik van 7.30 tot 17.00 uur in een gemoedelijke sfeer met gedetineerden die stuk voor stuk vriendelijk zijn, is het thuis weer gezelliger en voel ik me nuttig. Het is aan alle kanten win-win.”

Ik trek voor dat hele gebeuren wel twintig minuten uit

Uitgebreid veiligheidsprotocol

Even wennen was het wel, werken in een gevangenis. “Het veiligheidsprotocol schrijft voor dat je je spullen in een kluisje doet, je dan meldt bij de receptie (iedereen staat op een stip, zodat 1.5 meter afstand gewaarborgd blijft), een gang doorloopt waar een detectie-apparaat staat en je laat scannen. Daarna word je vaak nog gefouilleerd omdat het alarm afgaat, dan loop je naar een kluisje waar je je pasje pakt en je sleutels, dan een deur door, twee gangen, weer een deur, en dán pas ben je in de arbeidszaal waar je twee groepen gedetineerden zult begeleiden. Ik trek voor dat hele gebeuren wel twintig minuten uit.”

Die zijn al lang blij dat ze van hun cel af zijn

“Je bent een nieuw gezicht”

Met de gedetineerden werken vindt ze hartstikke leuk. “Deze jongens zien dag in dag uit alleen maar dezelfde gezichten. Ze vinden het dus gezellig dat er een keertje een nieuw iemand is, vragen je dan ook je hemd van het lijf en vertellen honderduit. De sfeer is goed, het is ook maar een klein clubje van vier man, en ieder doet wat ie moet doen, zonder morren. Bij de werkstraffen hoor je vaak ‘ik kan wel nuttiger dingen doen met mijn tijd’ maar deze jongens hebben dat niet. Die zijn al lang blij dat ze van hun cel af zijn. Dat doet enorm veel voor de sfeer.”

Waardering

Waardering voor het feit dat ze er is, voelt Siham wel. “Na de eerste dag kreeg ik meteen mijn eigen pasje, mijn eigen sleutels, kleding. Het is fijn dat je zelf van ruimte naar ruimte kunt zonder op een beveiliger te hoeven wachten die de deur voor je opent. Je wordt echt gezien als iemand die daar werkt en dat ervaar ik als bijzonder.” Als het aan Siham ligt, blijft ze zich hier drie dagen per week inzetten voor DJI. “Zo lang ik kan helpen, zit ik hier helemaal op mijn plek.”

 

Meer lezen over hoe reclasseringswerkers hun werk inrichten tijdens de coronacrisis? Op deze pagina vind je al onze verhalen.