Er was haast bij geboden, dus tbs-specialist Guus sprak Gerard toe via de speaker op de telefoon van de persoonlijk begeleider die aan zijn ziekenhuisbed stond. Gerard was toen al buiten bewustzijn. Enkele uren later overleed hij. “Of hij het gehoord heeft weet ik dus niet zeker”, vertelt Guus over het voor hem bijzondere en beladen moment, waarin hij tbs’er Gerard vertelde dat zijn laatste wens in vervulling zou gaan: van die drie lettertjes afkomen.

Was eerder dit jaar de diagnose acute leukemie niet gesteld, was het allemaal anders gelopen en kon Gerard na ruim 10 jaar tbs weer normaal deelnemen aan de maatschappij. “Hij keek daar ook enorm naar uit, hij wilde zo graag een gewone opa kunnen zijn.”, vertelt Guus. “De kliniek waar hij verbleef de Rooyse Wissel en het OM waren het er allemaal over eens dat hij er klaar voor was. Bijzonder detail: “Op zijn eigen verzoek was de behandeling nog een jaar voortgezet, want hij wilde er zeker van zijn dat hij echt klaar was voor een leven buiten de kliniek en het goed zou doen.”

Er een punt achter zetten

Maar toen bleek ineens dat Gerard niet lang meer te leven had. Het ging snel slechter met hem. Guus zette alles op alles om ervoor te zorgen dat hij nog bij leven officieel te horen kreeg dat zijn tbs klaar was. “Want het was heel belangrijk voor hem om op die manier bevestigd te krijgen dat hij het goed had gedaan. Zo wilde hij echt een punt achter die periode in zijn leven kunnen zetten.”

Guus nam contact op met het Openbaar Ministerie. Guus: “Het OM kon de officiële zitting over beëindiging niet naar voren halen. Zij dachten mee en kwamen met een andere oplossing. Juridisch gezien zou zijn tbs ook eindigen als het OM geen verlenging van zijn maatregel zou aanvragen. In een telefonisch gesprek zegden zij toe dat ze geen verlenging gingen aanvragen en Gerard daarover per brief zouden berichten, zodat hij een officieel document had waarop stond dat dat hij goed zijn best had gedaan en zijn tbs zou stoppen. Daarna heb ik Gerard meteen gebeld in het ziekenhuis. Ik hoop dat hij me heeft kunnen horen en dat dit hem rust heeft gegeven in zijn laatste momenten.”

Brief voor de familie

Na Gerards overlijden heeft het OM ook een brief opgesteld voor zijn familie. “Op verzoek van het OM heb ik die brief onlangs uitgereikt aan zijn familie, samen met zijn persoonlijk begeleider van de Rooyse Wissel. We hebben hen tijdens dat bezoek ook meer verteld over hoe hij de laatste jaren was, want zij hadden weinig of geen contact meer met hem.”

Op de begrafenis waren dan ook niet heel veel mensen. Medewerkers van de kliniek vertelden over Gerard en ondersteunden de enkele leden van zijn familie die er waren. Betrokken zijn bij de organisatie van de begrafenis was ver van de normale reclasseringswerkzaamheden voor Guus. “Het is spijtig dat het zo gelopen is voor Gerard en ik moet zeggen dat dit alles me op momenten wel geraakt heeft. Ik ben er trots op dat we samen met de Rooyse Wissel, het OM en de reclassering hebben kunnen bijdragen aan een waardig afscheid van deze markante man.”

 

Op de foto bovenaan: Tijdens zijn klinische behandeltraject werkte Gerard mee aan een boekje van kliniek de Rooyse Wissel. Je ziet zijn grote hand die een kruis vasthoudt. Zijn bijschrift: ‘Je hebt geen wapen nodig om iemand dood te maken, met de ketting met het kruis in mijn hand vraag ik om vergeving.’