Verbinding verbroken

Al ruim een jaar werken we thuis. We beeldbellen ons vierkante ogen en we videobellen ons drie slagen in de rondte. Het einde lijkt in zicht. De maatregelen versoepelen en menig collega denkt: nog even volhouden, straks is het voorbij. Straks kunnen we weer met elkaar in één ruimte vergaderen, workshops volgen die interactief zijn, waarbij je een collega in de ogen kan kijken zonder vertraging door het internet. Misschien kan je diegene dan weer even aanraken (geheel van professionele aard en met wederzijds goedkeuren om ongepaste situaties te voorkomen) en een knuffel geven als blijkt dat hij of zij niet lekker gaat.

Wat is de restschade van deze coronatijd, denk ik wel eens. Wat treffen we aan wanneer we in een volle vergaderzaal eindelijk weer collega’s zien? Wat heeft de afstand met ons gedaan? Hoe ver zijn we verwijderd geraakt van elkaar in een tijd waarbij er voor of na een vergadering niet even de mogelijkheid is voor ‘small talk’. In plaats daarvan zwaaien we vluchtig naar de camera en staat er in het beeldscherm: ‘vergadering beëindigd’.

Wat voor effect heeft het dat ik niet weet dat mijn collega in de coronatijd eenzaam is geweest, verhuisd is of een dierbare heeft verloren? Kan je al die informatie nog inhalen of is dat gewoon wat het is? En kom je er later zelf wel achter wanneer je vraagt: Hoe is het eigenlijk met je opa? … nou uhmm die is al vier maanden geleden….A. overleden. B hertrouwd. C. weer opgepakt. …of zo.. Je weet het niet, het kan raar lopen.

Voor de pandemie zat ik wel eens op een éénpersoons kamer bij ons in het pand. Met de deur dicht om te voorkomen dat de zoveelste collega binnen kwam lopen met de vraag: “Hé, hoe gaat het!” Of: “Wil je heel even met mij meedenken?” Nu zou ik nog net geen moord doen voor een ‘naar binnen wandelende collega’ want ik zit hier in mijn pyjamabroek en nette blouse op de bank, maar je snapt mijn punt.

Ik stel wel de vraag: wat heeft de lockdown met ons als team gedaan, maar ik weet het al wel. De verbinding is verbroken. We doen wat we moeten doen. Adviezen schrijven, meetings volgen of uitzitten. We zwaaien naar elkaar en we mailen ons suf. Maar echt contact? Nee, we hebben minder connectie en voelen ons daardoor minder verantwoordelijk voor het grotere geheel.

Ik hoop dat de verbinding niet is verbroken maar onderbroken. Dat deze verbinding te herstellen is wanneer we elkaar weer zien. Echt zien. Dat we het de investering waard vinden. Misschien gaat dat niet zonder slag of stoot, maar ik vind het zeker het proberen waard.

Ik trek mijn laarzen aan en pak mijn paraplu. Ik stap de regen in. De telefoon gaat over. ‘Hallo?’ hoor ik aan de andere kant van de lijn. ‘Hi’, zeg ik. ”De verbinding werd onderbroken, ik dacht ik probeer het nog een keer.”