Blog
Sandra Taekema Van Tiggelen

Hoe post troost kan brengen

Sandra woont met haar gezin in Engeland en bezoekt daar als vrijwilliger voor Bureau Buitenland Nederlandse gedetineerden. In enkele columns die ze heeft geschreven voor gedetineerden vertelt ze over haar ervaringen. Deze columns worden ook gepubliceerd in Comeback, het tijdschrift voor gedetineerden in het buitenland.

Ik ga aan mijn bureau zitten om deze column te schrijven. Hier in Engeland zijn de gevangenissen vanwege Corona bijna allemaal nog steeds gesloten voor bezoek. In sommige gevangenissen wordt familiebezoek gelukkig weer toegelaten, maar dat is het. Voor mij blijven ze dicht. Schrijven is dus het enige wat ik kan doen om contact met jullie te onderhouden.

Tijdens een video-vergadering met vrijwilligers in Engeland en onze coördinatoren in Utrecht vertelde een mede-vrijwilliger dat hij alle gedetineerden waar hij eerder al op bezoek was geweest, een brief had geschreven tijdens de lockdown. Wat goed van hem! Het schrijven van brieven kan zo fijn zijn, zowel voor de schrijver als de ontvanger.
Vorige week had ik een webinar met mensen van vrijwilligersorganisaties. Iemand zei: 'Relationships are at the heart of behaviour change.' Wat een mooie zin, die lang in mijn hoofd bleef hangen! Wat ze ermee wilde zeggen is dat als je goede contacten hebt met familie of geliefden, het makkelijker is om een fijn en goed leven te (gaan) leiden. Bellen en schrijven met familie en vrienden blijkt heel belangrijk om je tijd in de gevangenis goed door te komen en er een positieve draai aan te geven. Weer hoorde ik dus hoe belangrijk post was.

Post maakt niet alleen blij, ook nieuwsgierig

Onze postbode heet Tim. Tim is dol op een praatje; hij vervult een sociale rol in onze buurt. Als iemand mij een brief zou sturen geadresseerd aan Sandra in ons dorp, zou hij aankomen. Tim houdt ook bij wát voor post ik krijg. Hij kan al vanuit het open raampje van zijn auto roepen: “Niets interessants vandaag!” Dan is het alleen reclame. Ik zie aan zijn gezicht dat als het een mooie envelop is, hij best graag zou willen weten wat het is. Post maakt niet alleen blij, maar ook nieuwsgierig.

Soms heb je van die momenten dat je je alleen voelt. Hoewel er mensen om je heen zijn, voel je geen verbinding. Je leeft langs elkaar heen en niemand vraagt hoe het met je gaat. Dat zijn verdrietige momenten. Mij helpt het dan om te gaan schrijven. Op papier kan ik me verbinden met mensen, ook als die niet in de buurt zijn. Mijn beste vrienden en ouders wonen in Nederland, maar ik woon er al 20 jaar niet meer. Ik zie ze op het moment te weinig, vanwege corona. Waar ik ook ter wereld gewoond heb, ik heb altijd momenten gehad dat ik ze erg miste. Dat maakte verdrietig en veroorzaakte soms tranen. Maar altijd kwam er een glimlach tevoorschijn als er post kwam.
Natuurlijk zijn de feestdagen daarbij het meest voor de hand liggend. Ik heb herinneringen aan heimwee dan, maar ook aan troost door post!

Hoe heeft het schrijven mij weer opgeknapt!

Herfst en winter zijn tijden waarin het donker is, maar ook een tijd van lichtjes en hoop, en van wandelingen door het bos. Ik ben dol op de natuur! Ik las dat dit jaar door de wereldwijde warme periodes de herfstbladeren fantastische kleuren hebben. Ik stel me bossen voor met alle bomen een andere kleur: rood, bruin, donkergroen, geel. Wat kan ik genieten van al dat moois! Het zijn adembenemende momenten als je je omgeven weet door die verschillende kleuren of als je een uitzicht hebt over zo’n kleurenpallet. Herfst en winter zijn tijden van reflectie, genieten en delen. Genieten van de wind door mijn haren, de mist over de velden, de kleuren van de vallende bladeren en het delen van eten.

In de herfst zijn de boeren klaar met het binnenhalen van de oogst en vieren wij hier Harvest Festival. Bij ons zamelen alle kerken en scholen voedsel in om te delen. Gister ben ik met mijn zoontje van elf naar de supermarkt gegaan om thee, pastasaus, en blikken groente te kopen, en we namen ook nog maar een reep chocolade mee. Op school verzamelen ze alles om aan de plaatselijke voedselbank te geven, die het weer doorgeven aan mensen die het nodig hebben. Het valt me op dat we elk jaar blij worden hiervan. Misschien hij iets minder, omdat hij de zware tas naar school moet tillen, maar toch.

Ik moet bekennen dat ik me wat eenzaam voelde toen ik deze column begon te schrijven, maar hoe heeft het schrijven mij weer opgeknapt! Ik heb positieve dingen op papier gezet en heb daarbij gedacht aan hoe het zou zijn om vast te zitten in een gevangenis. Het geeft een goed en dankbaar gevoel om te kunnen schrijven. Mij heeft het met jullie verbonden!

Geplaatst op 21 december 2020