De vrouw in mij
Het tonen van diversiteit is in tijden van de huidige corona maatregelen moeilijker geworden. Des te belangrijker dat wij stil staan bij de betekenis van Pride week en ons als organisatie uitspreken tegen discriminatie en homogeweld. Zo heeft ieder LHBTI persoon een individuele zoektocht, het ontdekken en ontplooien van zijn gender (gevoelslevens) en/of seksuele voorkeur. Deze persoonlijke reis is veelomvattend, uniek en kan veel innerlijke strijd opleveren. Daarnaast staat de acceptatie van familieleden, het sociale netwerk en de werkgever ook centraal.
Ik ben ervan overtuigd geraakt dat je dit werk alleen kan doen als je authentiek in je werk kan staan
Aan het begin van dezelfde week lees ik het bericht dat Polen zich terug wil trekken uit een verdrag dat geweld tegen vrouwen bestrijd. Het deed me denken aan mijn eigen zoektocht om mijn vrouwelijkheid te onderzoeken en te erkennen. Als kind, geboren in een mannenlichaam , kende ik geen verschil tussen de mannen- en de vrouwenwereld. Bij schooloptredens deed ik als enige jongen mee met optredens als een van de Dolly Dots. Later in de adolescentiefase ben ik mezelf opnieuw gaan uitvinden en heb ik mijn identiteit meer vormgegeven aan het beeld van wat de omgeving vroeg. Ik ben me meer mannelijk gaan gedragen en heb daarin de spontaniteit van mijn kindertijd verloren.
Daarin lijkt mijn verhaal op dat van mijn oma. Zij was de eerste generatie van vrouwen die op het schip van haar man ging meevaren. De schipperswereld was een hele mannelijke wereld zonder vrouwelijke beschaving. Mijn oma heeft heel hard gestreden dat vrouwelijkheid ook een plek kon krijgen in die mannenwereld. De weekenden waren van haar, en het schip moest dan een plek voor de familie worden. De geur van diesel werd vervangen door de geur van haar Franse keuken. Haar strijd heeft haar aan het einde van haar leven bitter gemaakt.
Ik zie overeenkomsten tussen de werelden van mijn oma en van mezelf. De reclassering is in mijn ogen ook een mannelijke organisatie. We zijn hard bezig met veiligheid en met de eer van de organisatie hoog te houden. We moeten ons soms vermannen om ons staande te houden tegenover de niet makkelijkste mensen uit onze samenleving. Al snel in mijn reclasseringscarrière kwam ik er achter dat ik het met mijn mannelijkheid niet zou redden tegenover deze cliënten. Het is de ingang geweest dat ik op zoek ben gegaan naar de zachtheid in mijzelf. Ik ben ervan overtuigd geraakt dat je dit werk alleen kan doen als je authentiek in je werk kan staan, waarin alle delen van jezelf worden meegenomen.
Het is tevens de reden waarom ik betrokken ben geraakt bij het oprichten van een Pride netwerk binnen de reclassering. Juist in deze Pride week wil ik vragen om te gaan staan voor de delen in ons die kwetsbaar zijn. Om die zichtbaar te maken in onze organisatie en deze te beschermen. Het veilig maken is waarvoor we zijn opgericht en waarom we er na bijna 200 jaar nog altijd bestaansrecht hebben.
Het anti-homogeweld is een onderwerp wat altijd heeft bestaan, maar wat afgelopen periode meer media aandacht heeft gekregen. Het werk ligt “voor het oprapen” om een tolerantere en veiligere samenleving voor een ieder te kunnen waarborgen. Ten aanzien van dit onderwerp is er vanuit het Pride netwerk een werkgroep bij de reclassering opgezet, namelijk 'aanpak Hate Crime' en is de ontwikkeling hiervan in volle gang.