De ups en downs van het thuiswerken

De ene dag…..

“Ik haal de gedetineerde mijn huiskamer in,” zeg ik tegen mijn man.
“Het voelt niet goed”, voeg ik daar aan toe. Mijn man kijkt mij vragend aan.
“Hij ziet toch verder niets of niemand?” zegt hij.
“Nee, klopt” zeg ik. “Maar hij zou onze zoon kunnen horen huilen als die onverhoopt toch veel te vroeg wakker wordt uit zijn middagslaapje. Hij zou de hond kunnen horen blaffen als er weer eens een pakketje wordt bezorgd.”

Ik ben niet klaar met zeuren:
“Ik heb ook onvoldoende verwerkingstijd wanneer ik, na een gesprek met een cliënt, van zolder naar beneden loop om Sophie te helpen haar skeelers aan te trekken. Die autorit die ik normaal gesproken heb de tijd om mijn rol als reclasseringswerker in te ruilen voor mijn rol als moeder mis ik zo. Nu zit daar soms maar een fractie van een seconde tussen,” klaag ik verder.

“Ik kan mijn cliënten niet voelen!”, roep ik iets te dramatisch.
…Nu kijkt mijn man helemaal verbaasd…
“Mijn zesde zintuig, onderbuikgevoel, instinct, het wordt niet geactiveerd nu ik mensen via een beeldscherm ontmoet. Als ik geen hand kan schudden, geen vibe kan registreren of geen non-verbale lichaamstaal kan zien, omdat het beeld alleen uit ‘hoofd’ bestaat, dan ga ik niet ‘aan’. Ik voel ’m niet. En je weet toch dat dat mijn werktuig is; voelen."

Waarschijnlijk is mijn man al afgehaakt. Ik ben inmiddels op dreef. Ik toets niet eens meer of hij nog wel luistert. Dit gesprek hebben we ook al eens eerder gevoerd.

“Ik kan mij niet concentreren in mijn eigen huis!” roep ik nu tegen niemand meer in het bijzonder. “Het kost zo veel energie!” klinkt mijn theatraal slotwoord. Ik zet kracht bij door mijzelf met mijn voorhoofd op de tafel waar ik aan zit te laten storten. Mijn man is langzaam achteruit de woonkamer uitgeslopen…

De andere dag…

“Wat is het fijn om van uit huis te kunnen werken, wat heerlijk dat ik geen reistijd heb!” roep ik enthousiast als ik de zonnige tuin in loop. “Geen file. Hoe leuk is het om vanuit mijn eigen huis mijn klanten te kunnen spreken. Wat fijn dat ik in binnen no time weer bij mijn kinderen ben en dat ik veel van ze mee krijg. Ik hoef mij even niet gespannen te voelen voor een gesprek!” zeg ik zalvend, meer tegen mezelf dan tegen de hond, want verder is er niemand. “Achter mijn scherm ben ik scherp en merk ik dat ik de confrontatie sneller aan ga met mijn cliënt. Ik sta volledig in mijn kracht, want wie doet mij wat!” zeg ik strijdlustig.

“Ik voel mij op mijn gemak in mijn eigen huis. Ik heb de eerste casuïstiek in pyjama al gehad. Niemand die het zag…”

Weer een dag…

Is het nou woensdag of donderdag…?

Ik mis mijn collega’s. Ik weet niet meer of ik een Webex-, Zoom- of een Microsoft Teams vergadering heb. En nu ben ik ingelogd in pyjama bij een Multi-Disciplinair Overleg van het Veiligheidshuis in plaats van een bijeenkomst met mijn eigen vertrouwde collega’s.

Halverwege dat MDO staat er een vriendinnetje van mijn dochter achter mij op het raam te rammen. “De bel doet het niet!”, schreeuwt ze met haar mond tegen mijn net gelapte raam geplakt.. (NEE! Die heb ik eraf gehaald om te kunnen werken).
Ondertussen zie ik een mail binnen komen dat mijn cliënt vastzit. Gerecidiveerd…..

Volgende dag...

Wat een heerlijk weer! 23 graden wat heerlijk dat ik nergens heen hoef! Bla bla bla

En zo vlieg ik van de ene emotie in de ander. Dan mis ik mijn collega’s en snak ik naar een week lang van 9 tot 5 op kantoor werken en weer de andere dag hoop ik stiekem dat dit het nieuwe werken wordt, omdat ik het heerlijk vind om mijn kinderen om mij heen te hebben.

Een beetje instabiel, theatraal en verwarrend is het voor mij. Maar dus ook weer rustgevend, uitdagend en mooi op zijn tijd…

Hoe is het thuis werken voor jullie? Having fun…?

Dit blog maakt onderdeel uit van het jaarverslag 2020