Ok, pedagogisch gezien verdient het misschien niet een schoonheidsprijs, maar je moet wat in coronatijd. Dus koop je de stilte van je kinderen indien nodig af met chocola, zet je ze net iets te lang achter de iPad, of maak je juist handig gebruik van hun luidruchtige aanwezigheid om een eind te breien aan een ietwat langdradig gesprek. Welkom in de wereld van Lieke, toezichthouder en tbs-specialist in de regio Midden-Noord. Met creativiteit, betrokkenheid, een flexibele instelling en een gezonde dosis humor slaat zij zich al bijna een jaar door alle uitdagingen van de coronacrisis heen, waarbij ze haar werk met het moederschap combineert.

En hoewel Lieke ook in de tweede lockdown inmiddels haar draai heeft gevonden, was er bij de uitbraak van corona wel enige paniek. “Hoe moet ik het in vredesnaam gaan regelen met werk en de jongens thuis?”, was de overheersende gedachte bij deze moeder van twee zoons (4 en 8). Lieke: “Als een kip zonder kop liep ik door het huis, vooral omdat er nog even onduidelijkheid was of wij op de lijst van cruciale beroepen stonden. Sta ik erop, staan we erop? Gelukkig was dat snel geregeld. ”

Waarschijnlijk corona?

Heel lang kon Lieke niet genieten van de voordelen van het feit dat toezicht houden als cruciaal beroep was aangemerkt, want kort daarna werd ze ziek. Waarschijnlijk corona. “Ik kon alle vakjes op de lijst met symptomen afvinken, maar je kon je toen nog niet laten testen, dat kon pas vanaf de zomer.” Het duurde ruim twee maanden voordat ze  weer opgeknapt was. Lieke: “Het was niet zo dat ik alleen maar in bed lag, dus ik heb wel doorgewerkt. Daarbij heb ik mijn uren meer uitgesmeerd over de week en vooral de momenten gepakt dat ik even ‘kindloos’ was om contact te onderhouden met mijn cliënten. Mijn manager ondersteunde me daar ook in. ‘Pak je rust en doe wat je kan', zei hij.”

Hoe zouden haar TBS-cliënten deze periode ervaren?

“Weet jij ook eens hoe het is”

Lieke maakte zich in het begin wel zorgen over haar cliënten; hoe zouden zij omgaan met de maatregelen? Lieke: “Nou, die bleken er heel goed mee om te kunnen gaan. ‘Weet jij ook eens hoe het is’ zei een van hen tegen me. En dat kan ik wel snappen. Want waar de gemiddelde Nederlander flinke moet wennen of inmiddels gek wordt van alle beperkingen van de coronamaatregelen, is het voor TBS’ers dagelijkse kost om ergens niet naartoe te mogen, bepaalde mensen niet te mogen zien of op tijd binnen te moeten zijn. Zij zitten al heel lang in een situatie waar ze niet kunnen gaan en staan waar ze willen. Dat was wel even een eye-opener voor me.”

Daarnaast hebben veel van Liekes cliënten ook wel wat minder last van de zorgen om anderen. “Platgezegd, ze maken zich over het algemeen niet zoveel zorgen om hun oma. Overigens geldt dit vooral voor de cliënten waar vooral een persoonlijkheidsstoornis speelt. Cliënten met echt zwaardere psychiatrische klachten heb ik zelf niet, maar ik weet van collega’s die wel dergelijke cliënten hebben dat het risico bestaat dat die helemaal aan de stress onderdoor gaan. En dan wordt het spannend. Zij vallen dan eerder terug op de tbs-kliniek en de zorg wordt dan opgeschaald. Sowieso vind ik dat er goed geschakeld wordt door alle partijen in de keten. Tbs-klinieken, ambulante woonbegeleiders maar ook familie van cliënten, iedereen is om ze heen blijven staan. Hierdoor hebben we ons werk goed kunnen blijven doen en risico’s beperken. Alleen anders dan normaal.”

Dan stonden ze letterlijk op de steiger om me te laten zien waar ze mee bezig waren

Het contact met haar cliënten verloopt waar nodig nog face-to-face op de twee dagen dat Lieke op kantoor werkt, maar verder via videobellen of een telefoongesprek. Deze noodgedwongen andere manier van werken blijkt ook positieve uitwerkingen te hebben. Lieke: “Ik heb een paar jongens die wat drukker zijn, ADHD-achtig, die echt hun best doen om er wat van te maken en het liefst gewoon hard werken. Veel van hen hebben geen rijbewijs en worden opgehaald door een collega bijvoorbeeld om in de bouw te werken. De afgelopen maanden sprak ik die jongens veel via de telefoon of via videobellen. Dan stonden ze letterlijk op de steiger met te laten zien waar ze mee bezig waren. Best handig. Zo kreeg ik meteen bevestigd dat ze aan het werk waren en het kostte hen veel minder tijd en geld om naar me toe te komen. In plaats van één lang gesprek belde ik ze dan wat vaker.”

Toen een notoir breedsprakige cliënt haar uitgebreid ging vertellen over zijn visie op de coronamaatregelen van het kabinet, was Lieke blij dat ze soms ook gewoon belt terwijl ze met haar kinderen wandelt in het park. “Ik onderbrak mijn cliënt met: ‘Hee jongens niet doen! Oei, ja je hoort het, moet nu echt ophangen’”, doet Lieke voor met een schuldbewuste lach. Bij cliënten met kinderen thuis blijkt de gedeelde smart goed voor het onderlinge begrip. Lieke: “Het schept toch een band als iemand aangeeft dat hij het zwaar heeft met zijn kinderen thuis en dan bij jou ook hoort hoe de tent wordt afgebroken. Dan weet diegene ook meteen dat je begrijpt waar hij het over heeft.”

Graag weer terug naar het oude

Een versoepeling van de maatregelen zou wel heel welkom zijn; Lieke kijkt uit naar de tijd dat ze haar collega’s weer meer in levende lijve kan zien. Nu gaat ze op basis van een aanwezigheidsprotocol twee dagen naar kantoor om indien nodig face-to-face gesprekken te voeren, maar overleggen en casuïstiek verloop allemaal nog via beeldbellen. “Op zich werkt het allemaal prima want we zijn inmiddels goed gewend aan deze manier van vergaderen, maar het is vooral functioneel. Ik mis juist het praatje tussendoor, af en toe ook een grap kunnen maken. Als ik dat nu wil doen dan moet ik eerst m’n geluid aanzetten en dan is het moment vaak alweer voorbij.”

"We hebben altijd wat te bespreken"

Ondanks het gemis van haar collega’s, en het feit dat de ze coronamaatregelen inmiddels wel zat begint te raken, lijkt het erop dat Lieke het nog goed vol kan houden. “Dat mijn man ook een cruciaal beroep heeft, maakt het voor ons denk ik ook wat makkelijker. Hij gaat altijd de deur uit voor zijn werk, dus we zitten niet constant op elkaars lip. We hebben echt ons eigen ding. En daarnaast hoeven we gezien ons werk ook niet bang te zijn dat we niks te bespreken hebben aan de keukentafel”, vertelt Lieke met een lach.

Vind jij dit verhaal van Lieke inspirerend en lijkt het werk van toezichthouder jou ook wel wat? Check dan onze vacaturepagina, we hebben regelmatig vacatures. Wie weet zit er iets voor je bij!