Ik zit klaar in een kamer op de tweede etage van het Landelijk kantoor met twee bekertjes thee. Laura komt binnen met gebak want wie gaat, trakteert. Ze kijkt serieus wanneer ze me vertelt over haar voormalig voorzitterschap van de functiegroep reclassering (onderdeel van de BPSW). Ik schaam me een beetje omdat ik ben vergeten waar die afkorting voor staat. “De beroepsvereniging professionals in social work,” legt ze uit. Wisten jullie dat? Wanneer ik de vergelijking met de OR en de vakbond maak, legt Laura uit waar het verschil zit.
“Dit gaat echt over de uitvoering van je vak. Door een collectief te vormen, erken je dat het een vak is. Als je kunt samenwerken met ‘monsters’ waar anderen niet mee willen werken en ook nog doelen kunt stellen en resultaten behalen, dan is dat echt een ambacht. Bij een arts weten mensen wat deze kan, een reclasseringswerker moet dat uitleggen.” Veel draagvlak om de functiegroep overeind te houden werd er niet gevonden onder de collega’s, 3RO breed. “Ik vond het jammer maar ik snap het ook. De organisaties boden veel aan en met name scholing. Als het gaat om ontwikkeling wordt er goed voor je gezorgd. Er is vertrouwen dat de directie staat voor jouw belangen als professional en dat is natuurlijk ook heel erg goed.”
“Ik vind het erg interessant allemaal maar ben ook vooral nieuwsgierig naar wat je allemaal hebt gedaan voor Bureau Buitenland. Vertel daar eens iets over als je wil…”
“Een jaar of vijf geleden, na het behalen mijn master Forensisch Sociale Professional, startte ik bij Bureau Buitenland. Ik was op dat moment reclasseringswerker en klaar voor een volgende stap. De samenwerking met het ministerie en het buitenland component leken me interessant. De eerste reis was naar Peru.
Gedetineerden waren vaak ook oprecht blij dat ik hen kwam bezoeken in de gevangenis. Dat was in Nederland wel eens anders.
De vrijwilligers waren zo amicaal en gezellig dat het bijna familiair werd. Gedetineerden waren vaak ook oprecht blij dat ik hen kwam bezoeken in de gevangenis. Dat was in Nederland wel eens anders. Het coördineren van zaken, gericht op de toekomst van de gedetineerden deed ik met veel plezier. Wat ook erg opvallend is, zijn de verschillen met ons Nederlandse rechtssysteem, bijvoorbeeld de strafmaat en de doorlooptijd. Maar vooral ook hoe verschillend mensen ermee omgaan.
Soms gaan mensen eraan onderdoor tijdens hun detentie in een regime dat wij vanuit ons perspectief wel oké vinden, en anderen zitten bijvoorbeeld vast in de Dominicaanse Republiek onder erbarmelijke omstandigheden en gaan er fluitend doorheen. Ik zag in sommige gevangenissen handeltjes ontstaan in pepers, hamburgers etc. Ook de verbroedering onder Nederlanders in buitenlandse gevangenissen vond ik bijzonder. Een kwetsbare jongeman die bijna ten prooi viel aan anderen werd beschermd door een groep Nederlandse gedetineerden. Maar de reis naar Colombia was voor mij het meest bijzonder omdat het mijn geboorteland is. Ik was er eerder op rootsreis geweest maar om er voor mijn werk naartoe te mogen was erg speciaal.”
“Als ik haar zo hoor praten en de glinstering in haar ogen zie vraag ik me af waarom ze onze organisatie eigenlijk verlaat. Maar Laura heeft een goede reden. Zij heeft in het verleden ‘verandermanagement’ gedaan aan Nyenrode en krijgt nu de kans om als consultant aan de slag te gaan met uitdagende veranderprocessen in organisaties. Diversiteit en inclusie gaat haar aan het hart en dat is nu precies waar veel organisaties baat bij hebben.”
“De thee is inmiddels op en ook het gebakje dat ik wilde laten staan heb ik achter mijn kiezen. We nemen afscheid van elkaar maar het voelt meer als een tot ziens. En hopelijk is dat ook zo. Bedankt Laura!”
Door: Dwight van van de Vijver