Algemeen directeur Johan Bac over zijn eerste maanden bij Reclassering Nederland
Johan Bac maakte een videoverslag van zijn eerste maanden bij Reclassering Nederland. Hieronder kun je zijn vlog bekijken.
Johan Bac maakt kennis met Reclassering Nederland
We spraken Johan Bac over zijn kennismaking met Reclassering Nederland en wat hem opvalt.
Waarom die maandenlange tour dwars door de organisatie?
“Ik ben op zoveel mogelijk plekken geweest sinds juni. Bij cliënten thuis om met een collega een enkelband aan te leggen, in gevangenissen, op werkstraflocaties, bij toezicht Elektronische Controle, in spreekkamers; op regiokantoren en op het landelijk kantoor. Ik wil de organisatie van dichtbij leren kennen om het werk te snappen. Waar collega’s trots op zijn, waar ze last van hebben.”
Wat is je het meeste opgevallen?
“Ik zie een organisatie met het hart op de juiste plaats die onmisbaar werk doet. We zijn een echte frontlijnorganisatie, midden in de maatschappij, met beide voeten op de grond en in contact met daders en verdachten. Onze werkers zorgen er bijvoorbeeld voor dat een enkelband wordt aangelegd op tien hoog ergens in een flat, oog in oog met een cliënt. Of ze zien erop toe dat een groep een werkstraf uitvoert, midden op straat. Onze doelgroep is complex en wordt steeds ingewikkelder. Dan moet je lef hebben om contact te maken en zowel streng te zijn als sociaal. Duidelijk grenzen aangeven en inventief zijn om perspectief te bieden en cliënten op het rechte pad te houden. Dat is werk om trots op te zijn.”
Reclasseren werkt het beste als we dat dichtbij de daders en hun omgeving doen; in de buurt en de bajes
Wat is jouw drijfveer om hier te werken?
“Reclassering Nederland heeft iets wat alle andere organisaties in de justitiewereld niet hebben: we combineren hard en streng toezicht met menselijk en sociaal. Toen ik nog hoofdofficier van justitie was, in Utrecht, zag ik dat ook al. Als ik een strafzaak had afgerond, kon het dossier dicht, dan was het klaar. Maar eigenlijk begint het voor veroordeelden en nabestaanden dan pas echt. En ook voor de reclassering begint daarna een groot deel van het werk: werkstraf uitvoeren, toezicht houden en controleren of mensen zich aan de voorwaarden houden en begeleiden bij re-integratie. Dat is maatwerk en daarvoor is vakmanschap nodig, want elke verdachte en veroordeelde is anders. Wij werken voor de samenleving, we doen het voor een veilige maatschappij. Dat is mijn drijfveer, daarom werk ik al mijn hele werkzame leven in deze sector.”
Wat zie je als de belangrijkste opdracht voor het reclasseringswerk?
“We werken met daders, mensen die door wat ze hebben gedaan zich niet geliefd hebben gemaakt. Dat lijkt soms moeilijk uit te leggen, maar dat doen we met een duidelijk doel: nieuwe slachtoffers voorkomen en bijdragen aan een veilige samenleving. Het is juist nodig dat we met hen aan de slag gaan, want zo zorgen we ervoor dat ze niet recidiveren en weer een plek vinden in de samenleving. Dáárom werken we met daders. Dat is hard werken, maar het loont.”
Welke richting wil je op met het reclasseringswerk?
“Ik wil dat het reclasseringswerk zichtbaarder wordt, meer laten zien wat we doen. Maar belangrijker nog is dat we dichterbij gaan werken, in de buurt en in de bajes. Ik zie dat de wereld om ons heen verandert, er is bijvoorbeeld meer georganiseerde criminaliteit, criminaliteit die zich ook in de digitale wereld afspeelt. En wij sluiten daarop aan: we kruipen dichter op onze doelgroep. Reclasseren werkt het beste als we dat dichtbij de daders en hun omgeving doen; in de buurt en de bajes. Daarbij hoort voor mij ook dat we meer gaan samenwerken met het gevangeniswezen en gemeenten om terugkeer vanuit detentie beter voor te bereiden en te stroomlijnen. Daarnaast is veiligheid en belangrijk thema. We zijn er scherp op of de veiligheid van onze medewerkers niet in het geding komt. Zeker nu we vaker geconfronteerd worden met verharde criminaliteit. Kortom, ik vind het belangrijk dat we zichtbaar, dichtbij en veilig werken. Dat is wat de samenleving van ons verwacht.”