Op Facebook in de groep 'Je bent een Leiderdorper als…', las ik een oproep van ene Peter. Hij was op zoek naar iemand met een metaaldetector die aan zou slaan op goud. Via Messenger vertelde hij dat zijn 89-jarige vader, die al 62 jaar getrouwd is, zijn trouwring was verloren. Ze hadden het hele huis afgezocht naar de ring. Mogelijk was zijn vader hem verloren in de tuin, tijdens plantjes in de aarde zetten. Zijn handen waren dunner geworden en misschien was hij daardoor van zijn vinger gegleden.
Met de metaaldetector de tuin in
Nou heb ik een metaaldetector, dus kleine moeite om te helpen zoeken. Op 20 september 2020 ging ik richting hun huis. Zoon Peter en zijn zus vingen mij op. Mensen met humor, de dag begon al goed. Na een kwartier zoeken in de tuin en graven, kreeg ik een heerlijk kopje koffie. Het was een hele klus voor me, want hun vader maakte kunstwerken van o.a. metaal...die ook in de tuin stonden en waar mijn apparaat vol op reageerde. Een grote uitdaging dus, om die trouwring te vinden. Op de plekken waar hun vader had gegraven, heel stuk omgeploegd. Hortensia's eruit, hortensia's erin. Geen trouwring. Toen kwam een oudere man met zijn vrouw de tuin in, terug van naar de kerk te zijn geweest. Meneer en mevrouw De Boer. Een allerliefst echtpaar. Zo vriendelijk. Hij keurig in een grijs pak, en zijn vrouw bood mij weer koffie aan. "Even opwarmen binnen", zei ze.
Ze vroegen of ik daar ook even met mijn metaaldetector wilde kijken
Even kijken bij die zak bladeren
Na gezellig rond de tafel te hebben gezeten, gingen Peter, zijn zus en ik weer de tuin in. Daar, met aarde aan mijn handen en in mijn haar, met zijn zoon gepraat over zijn en mijn werk. Toen naar het stukje gemeentegrond achter de tuin. Daar had zijn vader, in het kader van ‘het staat mooi’ en ‘zonde om weg te gooien’, ook wat plantjes uit zijn tuin neergezet. Hoe lief.
Eerder in de week hadden Peter en zijn zus op dat stukje grond de bladeren al bij elkaar geharkt en in een zak gedaan. Of ik daar met mijn metaaldetector ook nog even overheen wilde gaan. Ik hoorde ze een stukje verder. Ze waren de zak over het gras aan het uitschudden en hadden het over de bladeren. Uit hun gesprekje bleek een hechte broer-zus-relatie. Ik moest lachen van binnen.
De vondst
Ondertussen was ik druk het stukje grond aan het afgaan met mijn apparaat. En ik heb het vaker, dat ik voel dat ik goed zit. Hij sloeg aan op een hoger gelegen stukje, waar takken van een boompje de grond uit kwamen. Eerst met een schepje gegraven, geen geluid meer. Toch bleef ik dat gevoel houden. Toch nog maar een keer met mijn apparaat erlangs. Weer bliepte hij. Met mijn handen wat blaadjes weggehaald en wat blinkt mij tegemoet? Een gouden trouwring! Ik wilde het eigenlijk uitjoelen "Ik heb hem gevonden!" Maar ik hield nog even mijn mond. Ik kwam omhoog en liep een stukje naar broer en zus en zei "Jullie kunnen stoppen met zoeken, hoor." De zus: "Nee!, heb je hem gevonden?" Ik: "Kom maar kijken!" Ze kwamen allebei naar me toegesneld. Ik was zo blij voor ze en ik liet hem zien.
Gauw naar binnen. Met een smoes lokten ze hun vader en moeder naar beneden. Hun dochter fluisterend naar mij: "Geef hem maar aan mijn moeder, ze zal zo blij zijn." Vader en moeder op de bank, onder het mom van dat ze even moesten uitleggen aan me waar pa de plantjes achterin had gezet. Toen heb ik me eerst aan meneer De Boer gericht en gezegd dat ik iets gevonden had. Ik draaide naar zijn vrouw toe en stopte de ring in haar hand. Het lieve mensje barstte in snikken uit: "Echt waar?,” zei ze en ze vervolgde met “Ik dacht dat we hem nooit meer zouden vinden.” De dochter tegen haar moeder "Hoop houden mama, je ziet het, altijd hoop houden". Meneer De Boer was ook zo blij. Ik had hun huwelijk gered, aldus zijn vrouw.
Toen moest ik aan Peter denken en aan ons gesprek
Een prachtig staartje aan het verhaal
De tijd verstreek. Eind januari van dit jaar stuurde mijn unitmanager een mail aan de unit, dat met spoed collega’s werden gezocht voor de locatie Rotterdam, met de vraag erbij of we mensen in ons netwerk kenden, waarvan we de indruk hadden dat deze geschikt zouden zijn voor het uitvoeren van de functie toezichthouder. Toen moest ik aan Peter denken, de man wiens vader zijn trouwring was kwijtgeraakt. Ik heb contact met hem gezocht en hem gezegd dat hij volgens mij heel geschikt was. Hij solliciteerde, en ik kan je vertellen dat de EM-unit (Elektronische Monitoring, red.) van Zuid-West er een nieuwe collega bij heeft, Peter de Boer. Per 1 juni gaat hij beginnen in Rotterdam!