De werkstraflocatie om te werken? Niet voor Martijn

Martijn komt aanscheuren in een kleine, rode auto. Met piepende banden en uitbundig zwaaiend stopt hij voor het groepsproject op de Lutmastraat. Even slaat de schrik mij om het hart. Het zal toch niet weer? Nog niet zo lang geleden kwam Martijn ook de Lutmastraat inscheuren. Op een hele kleine scooter. Hij werd achtervolgd door twee politiewagens met loeiende sirenes. Martijn had zich verslapen en was als een kamikazepiloot door de stad heen gesjeesd. Hij moest en zou op tijd zijn voor zijn werkstraf. Daar kon de politie toch niet moeilijk over doen? Het leverde een hoop gedoe, gespuug, geduw, getrek en geschreeuw op voor de deur van de Lutmastraat. Martijn kwam er af met een stevige boete. Daarvoor heb ik wel moeten praten als Brugman."

Ik heb een zwak voor Martijn. Omdat hij zo eerlijk is.

Martijn is een Wajonger met verkeerde vrienden. Hij heeft een avontuurlijk leven. Er zijn heel veel hilarische, aandoenlijke, trieste en soms bijna ongeloofwaardige verhalen over Martijn te vertellen. De staartjes van die verhalen? Meestal een verblijf in de bajes of een flink aantal werkstrafuren op het groepsproject van de reclassering in Amsterdam.
De laatste tijd is het redelijk rustig in het leven van Martijn. Misschien komt dat wel omdat zijn vader dood aan het gaan is. Op zijn manier zorgt Martijn voor hem. De kleine rode auto is van zijn vader en mag Martijn gebruiken om bij hem langs te gaan. Hij brengt er ook vrienden mee naar hun werk. Hij heeft nu iets te doen. Gelukkig heeft hij zijn rijbewijs net weer terug. Dat was ingevorderd.

Ik heb een zwak voor Martijn. Waarom? Ik weet het niet precies. Ik denk omdat hij zo eerlijk is. Eerlijk over zijn vaak domme gedrag. Eerlijk over hoe moeilijk hij het vindt om met dat domme gedrag te stoppen. Eerlijk over dat hij weet dat hij niet al te snugger is.

Af en toe komt hij nog even langs op de Lutmastraat. Niet om te werken. Hij is op het moment werkstrafvrij. Martijn komt langs voor een praatje. En voor zijn vaste werkmeester Arjan.

Zonder op een antwoord te wachten, loopt hij door

Martijn stapt uit de auto. Schoksgewijs. Alles aan Martijn is schokkerig. Hij beweegt als een robot. Hij praat hakkelend en stamelend. En als hij over zijn woorden aan het struikelen is, krijg je er ongevraagd een enorme speekseldouche bij. "Is Arjan er ook?" Zonder op een antwoord te wachten, loopt hij door. Hij heeft Arjan al gezien. "Haaaaaaaaa Arjan." Ik zie Arjan een beetje terugdeinzen. Niet onbegrijpelijk. Maar het is te laat. Martijn gooit zijn armen om Arjan zijn hals en knuffelt hem stevig. "Arjan, jij, jij, jij……jij ouwe lobbes." Arjan ontspant zich en knuffelt even mee. "Hé Martijn. Hoe is het?" "Mijn pa ga, ga, ga, gaat de pppppp, pij, pppp pijp uit," spuugt Martijn. "Kom even mee en vertel," zegt Arjan. Ik sta een paar meter verder en merk dat ik ontroerd ben.

Met piepende banden en uitbundig zwaaiend zie ik Martijn tien minuten later weer wegscheuren. In zijn kleine, rode auto. Ik vind het fijn dat Martijn af en toe nog langs komt. Voor een praatje. Voor werkmeester Arjan. Voor wat warmte, liefde en knuffels. Voor wat aandacht.